امروزه آموزش به عنوان يكي از مكانيزم هاي اصلي توسعه منابع انساني در حوزه سازمان ها و بنگاه هاي اقتصادي مورد توجه بسياري از صاحبنظران ومسئولين و مديران آموزش قرار گرفته است. آنچه بويژه در سازمانها و بنگاه هاي بزرگ از اهميت فراواني برخوردار است جهت گيري فعاليت هاي آموزشي به سمت ديدگاه هاي سيستمي و نگرش هاي استراتژيك مي باشد كه ضرورت آن با توجه به شرايط نوين جهاني، فن آوريهاي پيچيده، سرمايه دانش و تغيير در مشاغل دو چندان مي نمايد. تلفيق و تمركز نگرش سيستمي و جهت گيري استراتژيك با كاركردهاي اصلي سياست گذاري ، برنامه ريزي و اجرا و ارزشيابي آموزشي ، چرخه آموزش در سازمان ها را هدفمند ، عقلايي، پويا و انعطاف پذير مي نمايد.